Mahcup Sevdam Şiiri - İbrahim Yılmaz

Meskun bir yer değildi bende zaman
Arkama hiç bakmadan yürüdüm bugün
Dosta ve şehre veda edesim geldi içimden
İçim daraldı, şehrin dayanılmaz kasvetinden.

Doğal ortamlarda daha mutluyum
Huzurluyum senin varlığını soludukça
Bahtiyar bir kuş gibi sana kanat çırpıyorum
Dağlar, ovalar sanki ayaklarımın altında
Çocuksu duygularla her gün sana uçuyorum
Belki ben ormanın her renginde seni arıyorum.

Şifasız bir dert midir bende senin aşkın
Esen bir rüzgar gibi dağıtıverdi beni saçların
Gözlerinin içine düşünce bu aşkın sabrı
Hicranlı gecelerimi sızlatır bu sevdanın kahrı
Kurtuluş reçetemin sen olduğunu anladım
Varlığını tanıdıkça uçuruma bakıp ağladım.

Lodosun uğultusuyla hayalin odama doluyor
Caddeleri nehir olan bu orman denizinde sen varsın
Sen varsın akşamı karşılayan gurubun her renginde
Dolu dizgin bir hazan geçiyor içimden ölüm gibi
Kuşları mutlu etmiyor gazelleri ısıtmayan kış güneşi
Beni kim anlar, mahcup sevdamın aşkı sen olmasan
Ölürsem, bağrıma gözlerini ek, ben sende solmadan.

Eylül 2018