Mahcup Bahaneler Şiiri - Vaner Kayaçelebi

- Doğduğum kente geri döndüm. Yaşananlardan kalanları ardın sıra yitirmek mi olsa, an’ı?

- Ruhum faslını yitirmiş bir takım gibi baktı
Her yer sesle doldu an kala
Aristo, gözleri nemli Platon’u düşündü
Bir dünya yaratılmalıydı
Bir dünya, sisteme parmak atmalıydı
Birden bir ses “Camı aç! ” dedi
Camdan aşağı ruh
Camdan aşağı yitirilmiş iklimler…

- Çok acımasızdı haberler
Kalbime gömülen sevgimin gözleri çökmüştü
Ve neden herkes ceset taşıyordu?

- Bazı aşklar ulaşılmamaya mahkûmdur. Aşktan bağımsız bir durum bu…

- Büyülerin altında gizlenirken, sahte gerçekliğe dokunmuş bir ihtimalin ezberini yaratıyorduk, güç ve intizamla

- Hicran yiğidin kollarında mezara dönüşürken, erkek dişinin kasıklarında yeşeren bir lav oluveriyordu
Sevgi haznesinde bir çocuk gizliydi
Büyüdü ceset
Suretindeki mahcup kadın büyüdü mü?

- Bırak, doğursun yarayı!
Kanasın, bedene inen tırnak yarası!

- Giyindim alçak sesle üstüme gelen geceyi
Şakaklarında yıkanır, balyozumdaki eski Temmuz kokusu
Neyse ki hayat imzalıyor aşkın savaş sarhoşluğunu
İzmarit toplayan bir katilin et kokusu
Şakaklarından yeryüzüne inen kelimeler
Uçurum
Dünya
Cam
Yanılgı
Şimdi sırtında gül bahçesi, sevdan da titrek turna
Düzerken ellerimden akan zamanı, kumlar akar saatinde bacakların
Eski sevgilimin kırıntıları birikti
Kalp, hedefini şaşırmış
Kent, bu duruma alınmış
Kent, aşka alınmış
Kent, hüzne alınmıştı
Ne bir tutku mümkün, çalan radyoda
Ne de toplamı aksanına Kanadalı…
Gözlerim buluta taşınmış
Dudağımda konyak izi
Dudağımda sardunya

- Bırak, doğursun geceyi kefen!