Mahcubiyet Bu mudur? (Üçüncü Bölüm)

Evet...evet...
Mahcubiyetleri mucizelere dönüştüren raslantılar,tesadüfler,süprizler olamaz
Olmamalıdır...
İnsanı beşeriyete kazandıran aidiyet duygusunun galebe çalmış neticeleri olmalıdır...
Yoksa Tanrının size verdiği nimetlere şükretmekle geçen bir ömür,sadece
öbür dünyanın yani ahiret hayatınızı teminat altına almaktan başka neye yarar ki?
Hissiyattan bu kadar yoksun bir dünyada neye kime ve niçin mahçup olacaksın ki?
Diye bir tenkitte bulunabilirsiniz
Bu tenkide karşı tek ve hakiki müdafam kendi var oluş gayemden ibaret olacaktır...
Hükmünü bilmediğim suçlamaların delalet ettiği her netice beni tarifi imkansız mahcubiyet yanılgılarına sürüklemektedir...
Bir köy evi kadar basit,zamanın dinginliği hücrelerine nüksetmiş asude bir
hayat,hangi amansız ruhi bunalımlara,med-cezirlere melhem olmaz ki?
Mahcubiyetin kırıntısının dahi beni alabora ettiği bu acımasız hesaplaşma
sadece huzur ile ilga olmaz mı?
Evet sevdim..
Evet mesudum...
Ama bahtiyar olamayacağım aşikar bir mesnet olarak duruyor karşım da...
Her zerrem katre katre geçmişin ve hatıraların geleceğime düşen yansımalarını kontrol ediyor adeta...
Ben delimiyim?
Asla ve kat'a..
Aşk insanı mahçup kılıyor...
Ama divane yapmıyor...
Yapmamalıdır
Çünkü tanrının sapa sağlam bir canlı olarak gönderdiği bu dünyadan,onun yarattığı bir canlıya çaresiz ve karşılıksız bir aşkla sevdalanmaktan dolayı, huzuruna deli ve divane bir halde kendi hayatına kast
ederek çıkmak,onun affedemeyeceği en büyük suç olsa gerek...
Bu suçu bile bile işlemek zaaflarının kurbanı olmaktan başka nasıl nitelendirilebilir ki?