Mahcubiyet Şiiri - Barış Yüce

Mahcubiyet, tarif edilemeyen bir duygu
Karanlık ormanlarda saklanmak istediğim yer
Mahcubiyet, içinde bulunduğum sonsuz kuyu
Yüzümü derinliklere gömüp kaçmak istediğim yer

İçimde kendime haykırdığım bir dağ var
Üzerinde bir taht, üstüne nefsim oturmuş
Elinde dağdan aşağı uzanan binlerce ip var
Her ipte bir kâğıt, benimkine rahatlık yazılmış

Etrafımı kaplayan yoğun bir sis bulutu
İnsanların beklentilerinden çıkagelen
Sarmış dört bir yanımı, tutmuş ruhumu
Kutsal bir hedeften başıma dökülüveren

O an nefsim, sarılmış dört elle ipime
Rahatlık denen şey sıkıvermiş boğazımı
Nefesim durmuş, beynimde bir hengâme
Oksijensiz beynim görmeyivermiş sıratımı

Bir an düşüvermişim beklentiler kuyusuna
Diplere dalıp görmek, sis perdesini aralamak var
Tam o yolda hızıma ulaşmışım ruhumla
Tekrar o acı damarlarımda, hala bağlı olduğum ip var

Zaman geçtikçe çırpınmaktayım olduğum yerde
Beklentiler birikmekte üzerime çuval çuval
Çuvalların konması gereken yerler boş, hamal nerede?
Mahcubiyete bürünmüş bir bakış aval aval

Uzunca süren karanlık rüyalardan uyandı ruhum
Bir ses uzakta, kör gönlümü etrafa tekrar açan
Ses ver yiğidim diyen sesi geç de olsa duymuşum
Aydınlık geleceğe hedeflenen yollara nur saçan

Uyanınca ruhum yüzdüm keyfiyet denizine
Aradım kurtuluşumu, ipin direnmesine rağmen
Keyfiyete bürünmüş bir makas geçirdim elime
Zorda olsa kesiverdim ipi makas kör olmasına rağmen

Nöbetini terk etmiş bir asker gibiyim
Cezasını bekleyen bir mahkûm gibi
Bir tövbeye daha var mı açık kapı bilemem
Daha da utancımdan tek bir kelam dahi edemem

Tövbeler sığınağım olmuş, nefsim kovboy
Ben tövbeyle kaçtıkça, o elinde ipiyle bekler
Gördüm ki kurtuluş reçetem keyfiyetim çok toy
Bu yüzden o ip her seferinde boğamıza geçer

Yeniden tövbeyle karşınızdayım boynum çok bükük
Artık benim cezaların en büyüğüne müstahak bir kütük
Mahcubiyetim dilimde kelepçe, göz perdelerimde yük
Tek kurtuluş temennim yaratıcıdan, Allah çok büyük…