Mahbûbem-i Güher Şiiri - Ketum Niyâzî

Sensin saadeti aklımda hıfz eylettiren,
Ben idim benliğime mütenasip gelemeyen,
Sensin bu rûhun kaditini özütleyen.

Mıh veş dil-i yârsın ki,
Kılıç veş müteessir'imi tezeyyün edersin;
Sen bilmediğin geceler...

Tek mahrem-i her-hâl'imsin.
Zamân-ı ye's zuhur ettiğinde,
Sâfdil-i rûhunun zerrî sükûnet bahşeder.

Şâd'ımın muharrik'i sensin,
İzhâr-ı hayât'ım sensin,
Hakîr'imin kamusunu hıfzeden ebedî sen ola.

Seni anuban ikrar veririm rûhuma.
Niyetim kahı değildir şâd'ına,
Sensin müebbet vuslat'ım.

Mecâli'me hafif,
Şîrpençe'me cûş,
Gümânı'ma zihî gelirsin

Bu üdig'e nâmerdim,
Bâb-ı âşkı'na değneğim,
Tirigi'ni yoklamayı isterim.

Nece kıyl ü kal dile döküldü,
Hepsine gâfil baka kaldık,
Lerzân ü girîzân bu âşka daldık.

Hüsn'ünde nalladın beni;
Bîsiper dil'im yutkunuverdi,
Mahbûbe'm-i güher.