Mahallenin Delisi Şiiri - Ömer Duru

Deli Veli^

Aklını yitirmiş dediler bir adamdı,
Akli dengesi mi bozulmuş,
Mecnun mu olmuş?

İmamdım köyün birinde,
Yolda belde, tarlada, serinde
Alaca karanlıkta, gecenin birinde
Karşılaşırdım ikide birde

Coşkun ne gezersin bu saatte?
Davranışları aşırı ve taşkın olan
Çılgın anlamı vardı adında.
Cevap vermezdi ileri geri sallanıp
Beklerken yerde, aklı kadında.

Gören bizi sanır deli, konuşuruz!
Usludan yeğdir, akıllıdır delimiz!
Bu öfken kime, desene neye? nelere,
Diş biler sürekli bilinmeyenlere
Namluda çıkacak fişek, yayda ok...

Söylenirken kaçar bazen dilinden
-Ben delinin biriyim,
-Ateşe girerim, severim
Boynunu kırar gebertirim
...

Delisi olmak derler ya, nerdeyse her sabah yolumda Coşkun

Konuşurken akıllıdır, bazen uçarıdır
Deli deli akar lafıda bura bura tıkar

Konuşmaz hiç, suskun, kimseyle
Elindedir heybe gibi eyer gibi kese

Görünce yolda önce utanır edeple
Sonra açılır geveze de denmez söze
...

Allah için tutmak isterim elinden
Lakin saklıyorum çomağı deliden

Herkesi bilir anladım, köyde tanır
Acırım, derler deli deliden hoşlanır

İki kişi var hep kızar onlara okur
Taş atsan delime ucu bana dokunur

Dedim Coşkun kimin kızı güzel,
Doldu bir anda çağladı,
Hıçkırığa bağladı.

Ne oldu anlamadım,

Sessizce sükut etti, dağladı.
İkrar dedi iftira dedi yine ağladı.

Deliye bal tattırmışlar, çarşıda katran bırakmamış,

Nefes aldı açtı, durdu konuşmaya
Deliye döndü başladı anlatmaya

- Hoca,
Hocam bana her gün bayram
Dediler ardımdan kapıyı çalmış
Ne edep bırakmış ne haya, kaçmış

Yapmadım, iftira tuzak kurdular
Girdiğim kapıda olan iki duldular

Bir kadın ölmüşmüş bana buldular
Geldi cenderme kelepçe vurdular

Bana da demediler hakime sordular
Bir anamdan bir bende konuştular

Çıkardılar Mahkemeye
Ey hakim derler deli adımı severim
Adım Coşkun, sokaklarda gezerim

Girdim eve amma oraya çağırdı
Kadin iki idi biri kör biri sağırdı

Yemek kabı vardı, elinde tencere
Rüzgar esiyordu, açıktı pencere

Bir kişi çıktı dışarı atladı camdan
Tencere düştü yere sağır kadından

Kör olan kapı önünde yatıyor
Ses yok da nefes feryat figan

Aradılar orman bekçisi aldı beni
Dediler yakaladık, yırttılar yeni

Diyemedim, ablam çağırdı diye
Dövdüler beni taş, sopa niye

Açtım gözümü sarılı idi kel kafam
Kaybettim sanki, gelmiyor irfan

Ne zama buraya geldim gözüm açık
İlaçla uyuttular hep şuurum kaçık

Hatırlıyom adamı, kaçıyor camdan
Keser vardı elinde, kanıyor sapından

Hayal geliyor arada, yok hafızam

Çok dövdüler sanki korkar oldum
Düzelmedi bendeki, saçları yoldum

Çıktım revirinden düşürdüler yola
Düşmesin diye girdiler iki kola

Böyle oldu adımdaki deli
Karar ver, demeli mi, gülüp geçmeli mi?

Şimdi bana ceza ver kalayım içerde
Yoksa yakacam köyü, yangın içerde
...

Karar vermiş hakim bırakmış salmış
Coşkun köyde, aklı da orda kalmış

Biraz eksik geldi, gittiğinden farklı
Duruşu bakışı değişik yandan çarklı

Ne yapsalar düzelmedi bizim deli
Çok özledim Coşkun, görmeyeli
....

Dediler bir gün girmiş içeri
Camdan kaçanı görmüş firari.

Koşmuş ardında yetişmiş bari
Yakalamış da kalmamış mecali

Zorlamış bunu adam, kurtulmuş
Kaçarken atmış cingi taşı vurmuş

Tam kafasına değmiş attığı taş
Delinin taşı ilk defa yarmış baş

Yine gitmiş hakime; demiş söyle
Anlatmış hepsini, oldu böyle böyle

Hakim istemiş doktor raporlu kağıt
Gelmiş hemen vermiş olumlu kanaat

Aslı ordan gelirmiş deli olmuş veli
Artık kağıdı var olmuş tescilli
Artık deli veli, evliyadır kendisi