Saatlerimin sığınağıydı bu park
Gözyaşlarımın nefretle buğulandığı cam gibi
Uzunca çınarlar, ağaç dolu bu park
Yapraklarının örtüsünden gökyüzü yeşil-mavi gibi
Derin derin nefes alırken, denizin tatlı esintisi
Çay bahçesinden gelen bardak tıkırtıları
Temaşa ile yürürken cadde insanı
Parkta olmak ister gibi
Sıradan değildi bu, beni görünce mi oldu sıra dışı?
Burada bu kadar insan varken neden ben?
Bana herkesin içinde dert keder hissi veren
Bu muydu giden günlerimin ardından bakışı?
Ayrılırken buradan tam karşı kıyıda
Ya bekliyor beni bir hezimet ya hikmet
O kadar hasretim ki geçmişe
Bahtiyar dostlarımla bile vedalaşamam.
Muhammed Ali KarakaşKayıt Tarihi : 19.3.2011 23:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!