Fazla mağrur insanlar, söze kurşun sıkarlar
Göze çöp gibi batar, her an çalım satarlar
Sevdiklerine bile, kızıp yere çalarlar
Acımayı bilmezler, uçurumdan atarlar…
Ölenin arkasından, Fatiha okumazlar
Hiç kimseyi sevmezler, kimseyi aramazlar
En değerli insana bile saygı duymazlar
Onları tanıyanlar, adam diye saymazlar…
Kimseye hatır sormaz, sorana aldırmazlar
Selamlaşma bilmezler, hiç özür dilemezler
Yanlarında durunca, üzerler, çekilmezler
Dost olmayı bilmezler, zaten beceremezler…
Sözleri zehirlidir, hepsi de kibirlidir
Kavgaya hazır gibi, tavrı da sinirlidir
Uzaktan yürüyüşü, ne olduğu bellidir
Duyguları, bakışı, güzel değil kirlidir…
Sanatta da türedi, son zamanlar bu tipler
Teftişe gerek olsa, çoğalırdı mucipler
Sanki düşman kampında, feyz alıp yetişmişler
Kabalık kalkan olmuş, hep kafayı yemişler…
Tanımadan geçmeli, mağruru, kibirliyi
Gerçek dostla güzeldir, her türlü iş birliği…
11.5.2015
Erol GüngörKayıt Tarihi : 17.7.2016 14:01:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
