Magnolia Şiiri - Kaan Demiralay

Tut-ama ellerimden
Düşmem kidemime yararşın
Ulu orta bir meydanda kuşluk vakti
Süzülsün yaprak yaprak ciger parçalarım
Sessiz bir betona vursun ve dağılsın

Sımsıkı tut-ama gırtlağımda olsun son lokmamın haramı
Kişnek suratlar vursun ağıtımda toprağa
Kalksın yatıyorsa eğer bir yerden var olduğunun hatırası
Tut-ama solsun tüm arafların

Kirli tiradın yapışmişsa eger doğdugunda suratına
Bırakmayı bil güneşin kaynar sularında boğulduğunda
Hiç bir davanın hükmu kalmadiği anda
Tut-ama gitmeyide bil

Magnolia
Uyu artık
Perdeleri kalmadı gözlerimde olmanın
İnsanca yaşanmışsa eğer ne doğmamım nede ölmenin nede sevmenin bir kıymeti kalmadı
Uyu artık
Bir çift demir kırlangıç yuva yapmasım göğüsunun orta yerinde
Sana dokunmanin sadece hatırası kalmışsa şimdi ellerimde
Uyu artık
Tut-ama Mognolia duvarlar sahiplensin seni
Geçiriyorken kıra döke zaman her şeyi
Şimdi oldugundanda güzelsin Magnolia
Uyu artık