Mağlup Bir Mağrurun Yarasına Serzeniş

Yıllar, yalnızlığa “düşmüş” mecburi gidişlerin güvertesinde sen denizinin dalgaları algılamıyor köpüksüz kalakalışlarımı.
Beyaz bir güvercinin pençesindedir,zamanım.Yüreğinin en betimiz tavanında hasretin yumurta yaptı.
İki yumurta,iki yüreğin kuluçkasında.
Ucunun nerede olduğu meçhul hatta meşhur anların girdabındayım.Yarın yarına yavrularken, senin için doğacak civcivin nesline aşk fermanı yazıyorum.

Kıyılarına,ihtimalin ihtilalleri devrik özlemler atar.Limanında durur, sevgiler.
Önce ayrılık iner, önce öncesizlik iner,önce senden önceki sen iner.

Şairin gizil sihrine henüz aşk kalemin yazılmamış. Kavuşması olan vedanın vadisinde büyür laleler.
-Erguvanlarına varmak için,nemli iklimler özetledim.Buzul ömürler sunup, sunaklarıma öylesine kalışlar bırakma.
Tesellilerin,teslim olmadığı makber çiçeğinin kokusunda beni arama. Burnum güzeller dışında koku almaz.Bu yüzden, tatsız, tuzsuz aşk yemeklerindeyim.

-Gidenlerin hiçbirinin geri dönmediği kayıp hayıflar ütopyasında sen farklı ol. Sen ol vaki dönüşlerin Zeliha’sı yol.Gel acziyetimin,kuyusunda ben çıkar. Ben aşkın Yusuf’yum.
Zeliha’dan doğma bütün güzeller bana meyilli.
-Benden başka kimseye meylin olmasın dedin.
Bendeki sevgi seni, sendeki kırılışlar beni ne kadar keder eyleyecek.
Tek kullanımlık acıların ütülü gidişlerinde benzersiz heveslerim olmayacak.
-Birbirimizi her bulduğumuz,her anın şifresinde sözlerin bitmeyecek.
-Forasız hatta firesiz yalnızlık denizinde yelkenlerimiz erken kalkacak. Su ile sen arasına amazonlar girecek. Ve yeniden balta girmemiş ormanlarına bekleyişin Tarzan’ı olarak geleceğim
- Yalnız tarzımla sana olan arzım olacak.
Hazanların kopyalanmasında bahar dallarının çiçekleri beni sana meyve kılacak.
-Ve seni sevda vazomuzda yeşertecek.
Doğduğum, doyduğumuz şehirler seni bana anlatacak. Harput Kayabaşı’nda harlarımı izleyecek aşk nesli.
-Çamlıca’da göz yaşlarınla büyüyen sevda çamların esintilerinde susacak kentli bülbüller.

-Metruk yalnızlıklar kentinde sana benzeyen güzelleri görme helecanında kalbim ne kadar dayanacak bilmiyorum
-Sana benzeyen kimi görsem sen sanıyorum.
. Gözlüklerin şifrelerini ele veriyor.Göze göze geldiğim her benzeyenin benzetmesinde eriyen benden selam var sana.
-Seni gördüm diye yaklaştığım,takip ettiğim,yoluna yolumu yol ettiğim anların heyecanından senli bir can doğuyor.
- O candan sana selam var.
Kaldığın bütün anların tünelini arıyorum.
-Bir metro hattı inşa ettim ,yalnız senin kaldığın evin altın geçeyim diye.
-Her gün bensiz kaldığın evin tıkırtılarını duymak için.Yüreğinin tranvayını kullanırken senin odada gezişini duymak için.
-İçinden daha yakın bir anın şanındayım.
“Hani,Mecnun Leyla’yı o kadar özlemişti ki onun köyünden gelen köpeği görünce heyecanlanır, gözleri yaşlanır,dünyası kararır; hemen eğilip ayağının altını öper.
- Onu öptükten sonra.
-Offffff der.
-Leyla’nın köyünden gelmiştir, Leyla’nın bastığı topraklara basmıştır.
-Onda Leyla’nın kokusu, hasreti, aşk özlemi vardır.

-İşte benzer duyguların bağı çözülüyor, gelişi olan dönüşü olmayan aşkların kedisi olma.
- Beni de Kıtmir olarak yollama Zeliha’lar mağarasına.
-Ki ben kendime havlamam. Ki ben Kıtmir kadar sadık değilim.
-Ki ben erkeğim. Erkeğin hep yazılmamış,hep kendi yazdığı, kendi yaşadığı gizemli bir kitapçığı vardır.
-Ey ben de bir erkeğim,üstelik şair,üstelik yüreği senli bin bir yamalı.

-Büyüdük aşk ile aşksızlık arasında.
Balonlarım, şekerlerim ve uçurtmalarım ve gözlerin yok.
Çığlıklarımı susturacak,sesin, gözlerin, göz yaşların bir de başını omzuma koyduğum anlar yok.
- Yok ile yok olmanın yokuşundayım. Kendim büyüttüğüm dertlerin hamallığını yapıyorum.

Ben seninleyken senin yıldız düşlerin düşerdi can evime. İki kişilik bir ikinin “bir “ olma öyküsünde zaman ve sen yok.
-Bu ikinin aşk öyküsü bitmez. Defalara bölüyorum, belkilerde sağlaması yapılmıyor.
Güneş; omzumdaki ayrılık acısını yakıyor. Beyaz tenim, beyaz tenine yıldız sayarken sayıklamaları bitiremiyorum.
Ve ayrılık arası gurbet sızısının orta küresinde İstanbul yetmiyor.
-Mütebessüm çehresiyle sular ,susuzluğuma yetmiyor.
Bir ressamın tabloya kendi rengini katmasına benzemiyor renksiz kalışım.
“Ölüm ile ayrılığı tartmışlar,Elli dirhem ağır gelmiş ayrılık.'
Seni ölen güzellerde aradım; ama seni ayrılan güzellerde arayamadım.
-Can acıtan öykülerde erimeye mecalim yoktu.

Ayrılık, hep göktaşı gibi düşer, kalanın kalmayan dünyasına.
-Hasretin kalplerde kendi kalıbını bastırıp hep gelmelere mahal sayfalar olurken.
-Sen neredesin?
-Senin yüreğin hangi vicdanın kamışından yapılmış?
Neyin çalar seni Ney’inden?
Kavuşmanın lirik bestesinde,haykırışlarımın telinde ne zaman çalınacaksın.

-Tebessümlerden mahrum beyhude ömrüme huzuruma ne zaman muttasıl kalacaksın.
Evet,ayrılık hak edenin; ama kavuşmak özleyenindir bilesin.