Bir zamanlar sıradandım:
Babamın fasulye ağacının yanında otururdum
Bilgeliğin parmaklarını yerdim.
Süt verirdi kuşlar.
Gök gürlediğinde yassı bir taşın altına saklanırdım.
Ağızların annesi sevmezdi beni.
Yaşlı adam büzülüp taşbebek olmuştu.
Ah, ben de çok büyüğüm geri geri gitmek için:
Kuş sütü tüylerdir,
Fasulye yaprakları eller gibi dilsizdir.
Çok az işe yarar bu ay.
Olgunlaşır ölüler asma yapraklarında.
Aramızdadır kırmızı bir dil.
Anne, girme benim arka bahçeme,
Başka biri olmaktayım.
Köpek başlı, pisboğaz:
Karanlığın böğürtlenleriyle besle beni.
Göz kapakları kapanmaz. Zaman
Salıverir güneşin büyük göbeğinden
Sonsuz yakamozunu.
Yutmalıyım hepsini.
Hanımefendi, bu diğerleri de kim, Ay’ın fıçısında –
Bu uyku ayyaşları, ki kolları bacakları birbiriyle savaşta?
Kan siyahtır bu ışıkta.
Adımı söyle bana.
(1959)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 30.6.2009 18:51:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Maenad by Sylvia Plath Once I was ordinary: Sat by my father's bean tree Eating the fingers of wisdom. The birds made milk. When it thundered I hid under a flat stone. The mother of mouths didn't love me. The old man shrank to a doll. O I am too big to go backward: Birdmilk is feathers, The bean leaves are dumb as hands. This month is fit for little. The dead ripen in the grapeleaves. A red tongue is among us. Mother, keep out of my barnyard, I am becoming another. Dog-head, devourer: Feed me the berries of dark. The lids won't shut. Time Unwinds from the great umbilicus of the sun Its endless glitter. I must swallow it all. Lady, who are these others in the moon's vat – Sleepdrunk, their limbs at odds? In this light the blood is black. Tell me my name. (1959)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!