Madina Şiiri - Özgür İncedayı

adım madina
sudan dan çıktık yola
dadaab kampına
kenya ya
ben en küçük neferim
üç gün dayanırsa bu minik bedenim
belki bir lokma lapa yerim

kızgın kumda çıplak ayaklarım
kuruyor yaprak gibi susuz bedenim
korkuyorum baba
cennette olsa yerim
bırakma beni
sıkı tut ellerim

bir yudum suya
bir lokma lapaya
yenik düşüyor kaderim

hani çocuklar ölmezdi
solmazdı çiçekler açmadan
gölgene sığınsam
gölgen yok be anam

öksüz kıtanın yetimleri
verirken son nefeslerini
kazanıyor birileri

suya hasret yüreklere
bulut olup gölge olsam
döksem gözyaşlarımı
bu kıraç topraklara
bir tohumla buluşsa
dönüşse yeşeren ümitlere
çöl çiçeği olup açsam zamansız

başım dik
esmese de rüzgarım
dönmese de gidenler
ben umut olup beklerim

verirken son nefesimi
gözyaşlarınla destek olurmusun bana
ey yürek susma
sorgula
görmezden gelsende
bunlar hayatın gerçekleri...

24/05/2014 Antalya