Madencinin Son Günü** Şiiri - Kaan Yıldız

Değince eline kömür karası,
Bembeyaz parmaklar uzanmaz ona.
İçini acıtır gönül yarası,
Talihin gülmedi sevdâdan yana.
Helaldi, aldığın ekmek parası;
Yârini verdiler bir başkasına.
Ağla anam ağla, bu gün gam günü;
Ağla, bugün madencinin son günü.

Gün mü gördün sanki, koca dünyada;
Kaderin ezelden yazılmış kara.
Bir murat mı aldın, kara sevdâda;
Mutluluk beyazdı, yakışmaz sana.
Sevenler hiç ölmez sanıyordun ya,
İşte düştün sen de şu topraklara.
Ağla anam ağla, bu gün gam günü;
Ağla, bugün madencinin son günü.

Aşkın tarifini tekrar yapsınlar;
Sen bu diyarı terk ederken daha,
Paraya tapanlar, bırak tapsınlar;
Kara bahtın gibi gözlerin kara.
Sevdiğini ardın sıra kapsınlar,
Havaleyle, sen her şeyi Allah’a.
Ağla anam ağla, bu gün gam günü;
Ağla, bugün madencinin son günü.

Sabahın güneşi değmesin çoktur,
Çamurlu çizmeler yakışır sana.
Gecenin ardında bir gündüz yoktur,
Ay ışığı dahi küs nazarına.
Yüzün güleç; ama gönlün buruktur,
Haydi! Kazmayı vur sen mezarına.
Ağla anam ağla, bu gün gam günü;
Ağla, bugün madencinin son günü.

Güller büyütürsün, sen yüreğinde;
Güller büyütürsün, kömürden bozma.
Ferhâd’ın kuvveti var bileğinde,
Ölüme yol olur vurduğun kazma.
Kara bir nefestir yâr kulağında,
Yüzüne örtünen o beyaz yazma.
Ağla anam ağla, bu gün gam günü;
Ağla, bugün madencinin son günü.

Sen şimdi öldün ya belki bilmezsin!
Ölünce arkandan giyerler kara.
Kara haberin her yere yayılır,
Çabucak ulaşır sevgili yâra.
Baba ocağına bir ateş düşer,
Analar, bacılar kor ağıtlara.
Ağla anam ağla, bugün gam günü;
Ağla, bugün madencinin son günü.

Kaan YILDIZ
(Ankara 2013)