Madencinin Nefesi Şiiri - Emre Baş

Karaya çalan ellerimle bölüştüğüm,
Kuru somundan kalan parçalar tıkarken boğazımı
Kesiliyordu nefesim.
Bu kıyamet sahnesini andıran tablonun içerisinde,
Kulağımdan atamadığım seslere karışırken feryadım.
Göz bebeklerim büyüyordu!
Ölmeden, girdik ya toprağa!
Ölmeden! ..
Bir kefene bile sarılamadan,
Naşım omuzlarda taşınmadan,
Yani yine kimseyi yormadan, yük olmadan
Pata küte oldubitti her şey!
Ne kadar da çabuk ve kolay!
Zaten hep bir çengel geçiliydi, boğazıma.
Bir insan nefes vermeye korkar mı?
Hep geri alamayacağımı düşündüm oysa
Göçük hayatlarımızın kahramanı olamamıştık belki;
Ama bu göçükte aramıştık umutları.
Çalışıyorduk, alın teri döküyorduk!
Nefesimiz kesiliyordu, ama yaşıyorduk…
EMRE BAŞ
MAYIS 2014