Madencinin çocuğuna mektup

Madencini çocuğuna mektup

“anne biz de babamın elbiselerini koklarız”

beş yüz kırk metre derinde babanın cesedi
seni düşünmeye,
anneni düşünmeye zaman bulamadan
kendi bile bilmeden
öldü
patlama sesini duymadan önce
boğuldu kendi nefesinden
kokla yavrum
kokla babanın elbisesini
genizlerinde bir baban kokusu kalsın
için acıdıkça
ihtiyaç duydukça
baba kokusunu duyarsın

ağlayacaksın zaman zaman biliyorum
başka bir çocuğun baba deyişi yaranda diken olacak
o küçücük yüreğine onarılmaz bir yaradır açılan
gördükçe komşu çocuğun elinde oyuncağı kanayacak
kanayacak
ilk okula gittiğin
kanayacak ilk aşık olduğun gün
bil küçük yavrum
hep içinde olacak acısı ölümün.

bir madencinin değeri on bin lira ile değerlendirilemez
yüz kere on bin lira bile ödeyemez bir babanın babalığını
her bayram bir baba eli arayacaksın öpmeye
saçlarında babanın parmaklarını hissetmek isteyeceksin
hissetmek isteyeceksın baba şefkatini
bir babanın yasaklarını bilmek
görmek isteyeceksin çatılmış alnında kırışıklarını
yaralı bir yürekte yaralı olur sevmek bile

sakla yavrucağım, sakla babanın elbisesini
babanın elbisesini koklayarak yaşayacaksın artık
baba hasretini