Madenci Şiiri Şiiri - Hamdullah Arvas

"grizuda hayatını kaybeden tüm insanlarıma ithaf..."

benden dinlemelisin toprağın hikayesini
kalbine indikçe taşlaşan bir dünyadayız
unutuveriyor insan sarı siyah rengini
kızaklar, demir arabalar
bin mağaralıya anlatır gibi derdini
benden dinlemelisin toprak hikayelerini
kalbine indikçe taşlaşan bir dünyadayız

an gelir
zihnimde biriken grizular patlayıverir
kapanır ruhların göğe çıkan yolları
insan bir ölüyken... nasıl ölüverir?
bilinmez sevgili kara bir ölüye açar mı kolları
soğuk bedenim sımsıcak toprağım
ışıtıyor mağaraları ve dipsiz kuyuları
ben yerlerde kurulmuş bir mahzenim
bir zaman gelir apansız
ölür gibi zihnimde grizular patlayıverir

ne tutsam karanlık
ne yutsam kara karanlık
dilimde damağımda kekremsi
gözümde herhangi bir günden kalan aydınlık,
taşlara kusuyorum ızdırabımı
çelik kazma uçlarına
karbonmonoksit kokusuna
gözlerimdeki hüznü gör istiyorum
dokunuşlarımda toprağın sıcaklığı
bir ben bilirim nerde pullanır kır yılanları
bir ben bilirim ölü kanların aktığı çukurları
gözlerimdeki hüznü gör istiyorum
dokunuşumda toprağın sıcaklığı

ve her şeyin sonunda yağmur sularıyla yıkayın
çocukları şirin odalarda ısıtan bedenimi
yüzümdeki katran toprağımın sevgisidir
mor güneşlere tutun tenimi terimi
ellerimi bir fabrika çarkına açın
gözlerimi yumun üstüne
çaresizin fakirin açın,
haykırın
işte tam da böyle ölür kayanın adamları
demek böyle ölür kayanın adamları
yağmur sularıyla yıkayın
çocukları şirin odalarda ısıtan bedenimi

ve sen
bilir misin dünya neyle yaşar
toprağın damarlarında
kan diye terimdir akar
beni duyuyor musun
sobanın sıcağında eriyen kar tanelerinde
hayır öyle değil
gerçekten duyuyor musun
ciğerlerimde katran birikiyor
tenime pürüzsüz sular karışırken
bir plastik boşluğundan soluyorum
hayatı kızımı ve gerisini
bak toprağın ta yüreğine vuruyorum
beni duyuyor musun
sobanın sıcağında eriyen kar tanelerinde
Gerçekten duyuyor musun?

13/13/2009
Diyarbakır