Madenci Şiiri - Roşan Gülerce

İnsanlar var etrafta,
Çığlıklar hep boğuk boğuk,
Kurudu vicdanlar,
Umutlar kupkuru,
Ölüm yeraltına taşındı,
Ölüm yerin altında şimdi,
Nefes alsan burada simsiyah,
Isıtmak için dünyayı,
Ne canlar gidiyor,
Bir şey yap insan,
Hayır ağla, zırla demiyoruz hiç,
Sadece bir şey yap,
Kapanmalı bu karanlık.

Zulüm ekmedik biz,
Ölüm biçmek niyedir,
Niyedir haykırışlar,
Gözyaşları nedendir,
Her soluğumuzda boğulmakta bi parçamız,
Üşümesin dünya,
Çocuklar üşümesin,
Madenciyiz biz,
Bizim madenimiz açlık,
Madenciyiz biz,
Her şafağın ardından korku besliyor kadınlarımız,
Biz madencileriz,
Türkülerde olsun bahsedilir mi bizden.

Soma'nın feryadı dinmiyor,
Yeraltı cehennemin öbür adı,
Yeryüzü ağlıyor,
Yeryüzünde kargaşa,
Susmakta yağmur,susmakta bulutlar,
Hayır fıtratımızda değil ölüm,
Ağır cinayetler işleniyor,
Yeraltı cinayet kokmakta,
İntikam bileniyor.
Öfke serpiliyor yüreklere,
Yok kaderi değil madencinin,
Yırtık bir gökten uzakta,
Kömür temizlemek kader değil,
Üşümesin diyedir bu çile,
Üşümesin diye yeryüzü.

Bekleyiş sürmekte,
Hınçlı genç kızlar,
Toprak kudurmakta aniden,
Havada çıt desen yok,
Hani bıçak sallasan bu sessizliğe,
Hani oluk oluk kan akıtsan,
Havada bir ses olsun yok,
Madenciler uğurlanmakta,
Soma'nın feryadı dinmeyecek,
Can suyuyla karıldı linyit,
Canımız kara taşlarda,
Ey dünya yakılır mı insan eti,
Gidiyor madenciler,
Isıtmak için dünyayı,
Ve üşümesin üşütmesin diye çocuklar.