Macaparta Şiiri - Şair Lacizün

güneş dalarken günün içine apansız
güneyafrikada
denizden yükselir ışık
susar evren

fakirliğe tutsak tecavüzcü gözler
açlığın kokusudur caddelere sinen

hırsızları özgür
taksiciler anlaşmalı
nefrete layık kentte
yalnızlıgım yanımda

-çöplüge düşmüş bir gül girdi koluma-

liman kentine sığınmış
yabaniliklerden
saçları işlenmiş hasır

bambu pencereden sızıyor kaçkın bakışı
hoş geldin diyordu yüreği
inlerken çocuk tek odalı evden
hindistan cevizi kokuyor dudakları

karışırken bakışlarımız yamyam zamanın kazanında
donan duygular çözülüyordu kalbimde
damarlarımız terliyordu eflatuni
yamızda tırnak izi tutkunun
bedenimizden taşıyor sevda

hayvani öpüşlerden yılgın alnına
mühürledim insanca bir öpüş
gözleri deniz feneri
bedeni siyahlıgının inandına mavi giyinmiş
giyinmiş çıplağın tablosuydu
tan vakti gözlerime astığı

ağlamaklı sesini hediye etti kulağıma
küpeydir ne zaman aynaya baksam aklımda

karışırken bakışlarımız yamyam zamanın kazanında
donan duygular çözülüyordu kalbimde
damarlarımız terliyordu eflatuni
yamızda tırnak izi tutkunun
bedenimizden taşıyor sevda

limanla gemi vedalaşıyordu
martı çığlıklarına karışık siren sesleri
yiterken gün kızıl geceligini giyip siyahın içine
kadının mavi gözyaşları akıyordu yanaklarına
azalıyordu içindeki vuslat
adımlarken rıhtımı
cesaretim yoktu dönüp bakmaya
boguk bir ses binmiş dalga dalga rüzgara
gitme kal diyordu fısıltılar

eksikligini hissettim yüregimin
kaybolurken okyanusta
afrikalı kadının yüregi
nakledilmişti ruhuma