Mâbut ve Mahmut Şiiri - Hanifi Kara

MÂBUT ve MAHMUT

İnkılâp kolay değil, meşakkat, çile ister
Armut piş, ağzıma düş, olur mu böyle umut?
Ölsen de 'sürüleşme', kır esâret zincirin
Özgür ol, özgür yaşa, boyna taktırma hamut.

Şefkatli tabip gibi, yaraları bir/bir sar
Yaratana tam kul ol, Hâbîb’ine gerçek yâr
Şimşek gibi çak da gel, yeniden zulmeti yar
Sahtesine gerek yok, Allah'tır mutlak mâbut.

İnsan fıtratı öyle, dâvâsı için ölür
Kelime-i tevhitle, “lâ” der yolunu bulur
Her kim ki îman eder, o zaman mümin olur
Ehli küfrün ilâhı, ortak adıdır tağut.(*)

Kimliğini kaybeden, tanımaz hiç bir sınır
İnsan denmek çok çok zor, serapa stres/sinir
Dalkavuk mizacı bu, “kıl” çıkınca tiksinir
Yağcılar atar takla, utanmaz kalkar amut.

Kötülük yapsa bile, hiç kimseye kin tutma
Açlıktan kıvransan da, haram lokmayı yutma
Allah’ı, âhireti, sakın ola unutma!
Bir iyilik yaptınsa, onu da derhal unut.

Altınlı baklavayı, komşusuna aldırır
Miskinlik kolay değil, elindekin çaldırır
Kulun rızkında yoksa, küreği ters daldırır
“Vermeyince ol mâbut, ne yapsın Sultan Mahmut…”

30/01/’11
Hanifi KARA

(*) Tağut: Allah’tan gayrı tapınılan her şey.