Eskimektir senle yaşadığım, eksilmek
ve silmek gelecekten beklemediklerimi…
İstanbul’du benim mabedim
ve bir kabuldur herşeşişle birlikte
ve budur matemin bitiş noktası…
Bağımızdır kalan duygular uzaklarda kaldığında
ve tüm metiyeler az kalır sana dair yazılmayan
ve bir mazi sessizliğinde tıngırdatılan sazdır…
İstanbul, benim kayboluşum
ve kendimi buluşum kayıplarımın arasında
ve sahipsiz kalışım yokluğumda aç bir ilaç…
İstanbul’a adarım bilinmezlik kurbanlarını
ve bula bula beni bulur meçhulun yabanları
ve tabanları şişmişcesine yürüyenlerinden olurum sokaklarda
ve bitiremem okuyuşunu kitabelerinin yazıtlarında
ve son nefesimdtir İstanbul; duyulmayacak yasaklaımda…
Boğaç Yüzgül
Kayıt Tarihi : 31.8.2018 21:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!