Mabed Şiiri - Lokman Gülbahçe

Yağmurun ardından mis gibi toprak kokusu yükselmişti. Çiçekler açmış, kırlar yemyeşil olmuştu. Rüzgâr saçlarını okşarken, etraftaki herkes bu güzelliğe hayran kalıyordu. Ama o… Lokman’ın içi bomboştu. Ne çiçek kokusu, ne baharın dokusu… Hiçbiri ona mutluluk vermez olmuştu. Çünkü kalbinde tek bir gerçek vardı: O kadın. Gidişiyle bütün güzellikler anlamsız kalmıştı. Bir akşam yağmurun ardından dışarı çıktı. Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. O eşsiz çiçek kokusu ciğerlerini doldurdu, ama o an kendi kendine mırıldandı: “Sen kadar güzel kokmuyor mabed…” Koca şehirden geriye sadece onun yokluğu kalmıştı. Yüreğine ilmik ilmik işlediği aşk, gün geçtikçe ağırlaşıyor, her nefesini yakıyordu. Gözlerinden sel gibi yaş aksa da, bu acının adı hep aynıydı: Sensizlik. Göçmen kuşlar bile yuvalarına geri dönüyordu. Ama o dönmüyordu. Herkes dönüyordu, o bir türlü dönmüyordu. İşte bu, Lokman’ın yüreğinde kapanmayan yaraydı. Bir gece penceresinin önünde oturdu. Elinde tespih, dudaklarında sigara, gözlerinde koca bir boşluk… Gözyaşları usulca süzülürken, içinden şu söz döküldü: “Lafzede yüreğim sırf sana yanar… Yaşlıdır gözlerim, bir seni arar. Sende sarmazsan kim beni sarar… Sarsada sen gibi sarmıyor mabed…” Ve o an anladı ki, dünyanın bütün güzellikleri, onun bir tebessümüne bile denk değil.