Mabed Şiiri - Mehmet Eymen Gökçe

Bütün hayallerinle mabedimi süsleyerek geçiriyorum.
Issız bir mezara gömülecegimi bilerek sevdim seni.
Bağrıma bastım bütün acıları, yokluğun ve varlığın arasında gidip geldim.
Yanımdayken bile özlüyorum seni.
Satırlardeki heceleri yırtarak, kalemi kağıda muhtaç ederek yazıyorum seni.
Içimde tutunmayan özlemlerim var,kalbim cam kırı oldu ve kır beni kalbinde.
Ne de çok sevmişim seni gözlerinde.
Sensiz Zamanlarım bile bir yerlere savruluyor.
Sevdanın sarhoşluğunda,aklım yüreğimin himayesidedir.
Susuyorum yokluğunda, görüyorum seni, dokunamıyorum hayallerine.
Gözlerim her gece seni döküyor, mendilim bile ıslak,sen susuyorsun...
Iyi değilim şimdi, gülmeyi çalıştıkça daha da kötü oluyorum.
Artık ağlayışlarıma aldırmıyorum, senden habersiz bir yerlerdeyim.
Gözlerin,gözlerimde göce hazırlanıyor.
Islak dokunuşların, boğazımda acımsı bir tat ve yüzümdeki yalancı gülüşler var.
Soğuk ayrılıklar biriktiriyorum,şehirlerde sıkışıp kalmış yüreğim gòzlerinde.
Ve dudağımda asılıyor anıların, adından bile sensizim.
Yokluğun, yüreğimde sessiz bir mabed gibi sensiz...