Mâ Mânâ? Şiiri - Nefes Sahfa

Siyah güller
Külden nakışlar
Kirli bakışların üstünde
Oturan güneş gözlüklü adam
Kından çıkanlar
Gidişattan bıkanlar
İki kaşımın arası köprü
Ölümden dokunan
Duygular
Yanlışa götüren duygular
Tetiği çektikten sonra
Gelen dur sesleri
Güneşle halvet
Yakan ultraviole
Derisi soyuldukça
Zevk alan bir adam
Dokun ateşe dokun
Ağzına kadar şarap dolu kahpe
Şaşırma sonra
Cehenneme girince
Anlamsız dizelerle gir kalbime
Ölümüne sırılsıklam et beni
Sonra düş köprümden
Mevt kapısından kaç
Mortal âdem
Cesetten çelenk
Söyle gözüm ne renk
Kaşlarımdan düşünce
Çal ferimi
Tırpanıma gülümse
Poz ver çekiyorum
Sevdiklerini ellerinden
Beni deli etme
Ruhumu tıklat
Tıklat da açayım
Biriktirdiğim çöplükleri
Al birkaç tane sen de
Anarşistlik yapma bana
Kaosa atma hayal dünyamı
Benim büyük planlarım var
Bir bina dikeceğim
Mahşerin karşısına
Ölüler çarşısına
Kolonu kemiklerden
Sıvası günahlardan
Kıpkızıl
Ama can yakıcı
Kendi ruhumu satma bana
Çehreler güzel ama
Ruhsal çöküntü tam olarak şöyle:
Kaos kaos kaos!
Zaten bizim mahallede
Gezen cesetler sarhoş
Şiirler dadaist
Duvak ise bomboş
Bugün kefenler çok şık!
Düğünler nahoş
Bir kadeh tiksinti
Bir yudum dans
Hadi şimdi yiyorsa
Mezarıma bas
Cesedimi as
Kurut çamaşırlıkta
Küçük günahları ütüle
Büyükleri dolaba kaldır
Gel kalbimi aldır
Üzeceksen öldür şimdi
Hiçbir sebep yokken
Bir anda bitir şiirimi