M.ı Şiiri - Anonymous

Ben, belki aşk diyerek çıktım yola,
Aşk, belki bir başlangıç...
Başlayamadım, tutunamadım kollarına,
Yıllar önce bir haziran sabahında...

Kış hemen yanıbaşımda şimdi,
Sen ise yanımdan geçip gidiyorsun,
Hangi kar tanesine anlatsam bu derdi,
Dedi, kendine bunu neden yapıyorsun?

Ama bir kar tanesi, bilmez ki senin gözlerini,
Bilmez ki, kulağımda çınlayan sesini,
Kar taneleri bile anlamıyor beni,
Bulamadığım kendimde bile, artık aramaya utanıyorum seni...

Ki bulduğum yerde yitirme korkusu karşımda duruyor,
Ama bu kalp öyle bir sevmiş ki seni,
Akrep bile bile kendini sokuyor,
Bile bile kendi ölümüne mezar kazıyor...

Kış ki, hep önümü kesmeyi bildi,
Tam sana alışmışken, beni yalnızlığıma hapsetti,
Sevginle aydınlattım, o buz gibi kararttı içimi,
Dayandı kapıma, ve dedi, artık bitti...

Az zamanda ne şiirler biriktirdim içimde,
Daha doğrusu, ne şiirler yazdım gözlerine,
Kimsesizliğimden titrediğim her gece,
Sende dökülen kelimelere sarıldım çaresizce...

Aşk, belki ağlamakmış,
Anladıkça ağlamak, ağladıkça anlamakmış,
Ben ne hayaller biriktirdim heybemde,
Dualara hapsolmuş, yaşanamamış...

Zaman akıp geçerken sen hep yerinde durdun,
Senden çok şey aldığını bile bile durdun,
Tek unuttuğun, kendini artık dinlemek zorunda olduğun,
Ne kadar benden olduğun...

Bir gün, yarın diye bir şey olmayacak,
O güne kadar, yarınlara beraber yüriyelim,
Sen yanımda olana kadar yeni gün doğmayacak,
Ya tut elimi, yada bırak, ölelim...

Seni özlüyorum yağmur içinde,
Nefesini arıyorum, beni attığın kuyunun dibinde,
Nefesini arıyorum, kendi kaderimde
Var iken, yok olmaya çabalayan halimde...

İlk açtığın yaram, bir daha kapanmıyor,
Kalbimdeki fırtınan, ömür boyu dinmiyor,
İnsanlar gelip geçiyor, şehirler değişiyor,
Aşkın alışkanlık, hüzne bulanmadan yaşanmıyor...

Cehennemi kıskandıracak kadar, acıyla yanışım,
Kalbime ektiğim bir rüzgarın sonundaki, fırtınalarım,
Nerede, nasıl sonlanacağını artık umursamadığım,
Bir şiire vurulup, bir şiir olamayışım...