M e z a r T a c ı Şiiri - Reşit Akdağ

“Uyuduğun zaman ölümü yastık yap, kalkınca da onu göz önünde bil.” Veysel Karani

Ölüler dertleşirdi, aksaydı, gözyaşıyla,
Söz dese, söz anlasa, belki mezar taşıyla…

Kale olsa, sur olsa, duvar olsa bükük taş,
Böyle uzak mı düşer, candan içre can sırdaş?

Köhne yol üstünde hey eğreti mezar taşı!
Boynun ondan mı eğri, gölge etmişsin başı?

Sen ki, altta upuzun o yatanı tanırsın,
Nasıl hâlâ mağrursun, bir gün düşmem sanırsın?

O faniyle yalnızken kükresen kalkıp şaha,
Kim geçer ki bu yoldan, atıversin kahkaha!

Toprağından toz kaldır, hele iyice yerleş!
Madem zafer tuğusun, halefinle bir dertleş!

Vaktiyle bir ustaydı ayak dibinde yatan,
Mermerlere nakşedip, mezarlara taş yapan…

Gitti nice insan, kimi avam, kimi paşa,
Düşün lâkin ne oldu, dikilen onca taşa?

Tıpkı şu beşer gibi durmadan yarıştılar,
Geldi unutulan, toz-toprağa karıştılar…

Oysa durmalıydılar mezarların önünde,
Okur diye Fatiha, yolcular gördüğünde…

Gölge etmek boşuna, hele dikil koca taç!
Ya kendini belli et, ya da değişsin mizaç!

Halbuki sen, zafer bile kazanmış değilsin!
Kendin ol, acıyla bak, herkes ölümü bilsin!

Günü gelince herkes, bil ki düşer toprağa,
O’nun iradesidir değen, dağ, taş ve tuğa…

1992