M’anadan ayrılmış sevilerin metafi ...

yazgının yazılmamış sularında biter berrakların
hüzün dalgasını sunar, damlaların düşünce aşka
hicranların rayihaları sararır biten sevdamızda
mağrurluğun telinde okunur gelişlerin, gidişler fünyene künyeyken
usumun usandığı senli düşler ilminde yenilirim kendime
bekleyişin üşüyor aşk uçlarında
bir gelemeyiş kara kışı var bahtımda

unutulmuş mutluluğun kavında yanıyor mecalim
yitirişin son cemali taranıyor ayna sözlerinde
yarım kalmış yarimi kapatıyor sislerin özlerinde
yasaklanmış kavuşmanın kavuştağında okunuyor yadın
vakitsizliği emziren şiirlerin imgesinde canlanıyor adın
sadakatsizliğimin sadakasını veriyor yanılgıların
ben gidiyor, ben eriyor, ben’den bir ben uyanıyor

m’anadan ayrılmış sevilerin metafizik aynasıyım
sen var, senden kalan can kırıkları yok
leyli berrakların son güncesi yok
harmanı hazır aşkın vuslat değirmeni yok
derbendinde dertleri taşıyan algının ufku yok
efsunlu kalışın sözsüz romanında baş kahraman sen yok
küçülmüş bir ümidin can küresi yok
var oluşa varsıl kalan bir ben yok
öylece akıyor öylesine gidişlerin sorun yok

yokları ufalıyor umudun tan küresi
ateşler ağlıyor damlaların yanıyor
bölüşül dalgalar arasında ıslanıyor uslanmışlığım
artık muştuların tükenmiş nesli gibi bitikliğim
değişiyorum dün ile yarın bir yar sızısında
bütün aşklar aynı renkteydi gül bu yüzden kırmızı
bütün ayrılıklar aynı renkteydi baht bu yüzden kara
bütün bekleyişler aynı renkteydi imkansızlık bu yüzden sızılı