M. Şiiri - Mustafa Üstündağ

Gözlerimin bebeğini büyüten aşk,
Ne olmuş bana olmazdım bu kadar sarhoş.
Saçları sarı, teni ayın en parlak yüzü,
Ne hoş gelmişin hayatıma bir gece vakti,
Karanlıkların içinde yanan bir sokak lambası gibi.
Eriyip giden kalbim seninle yaşlanmak ister.
Ya da seninle var olmak,
Bu dizelerin yazılması gibi.
Dünyaya gelişin cennetin bir diğer adı imiş meğer...
Dinle kalbimi nasıl çarpıyor uğruna.
Nasıl atıyor aşkın ritmiyle.
Her bir çarpışı ilk günün heyecanı gibi.
En güzel günlerin habercisi gülüşün.
Her defasında bitti desekte,
Daha da güçlendik aşkın sihriyle.
Olmuyor sensiz,
Acıyla geçen günlerin tarifi yok.
Buz gibi uzandığımız yerler,
Gezdiğimiz sokaklar çıkmaza dönüşür,
Senin yokluğunla sevgili.
Senleysem bugün evimdeyim,
Açtığım şarkıların melodisi hep seni hatırlatır,
Bu yüzden,
Aşkın tanımı deseler gözlerin derim.
Bir şehir kadar büyük olan ruhun gibi,
Kelimelerle anlatılmayan güzelliğin,
Kainata bedel olan varlığın,
Bunlar huzurun ta kendisi.
İyi ki doğdun meleğim,
Hayatıma doğan bir güneş gibi,
Fırtına ortasında bir deniz feneri.
Yeniden doğuşumun mucidi;
Sensin
İyi ki doğdun, hep benim ol.
Denizlerin dalgası az kalır yanında aşkımızın,
Sırılsıklam olmuşum,
Mest eden aşkınla.
İyi ki varsın dünyanın en güzeli.
Hep ol benimle fani ve uhrevi.
Sonsuza dek.