Lütfiye Şiiri - Bekir Dalkıç

Bir sabah çöplükte buldular Lütfiye'yi.
Sarmışlar güzelce battaniyeye.
Sarmazlardı güzelce Lütfiye'yi
Gülmezlerdi yüzüne lütfedip.

Teşhis etmiş anası Kadriye.
Gülümsüyormuş Lütfiye o battaniyenin içinde.
Hiç gülmezdi yüzü Lütfiye'nin.
Demek ki değmiş öldüğüne.
Gülümsüyormuş dediler masumca.
Yeni doğmuş bebekler gibi.
Uyuyormuş iki büklüm.
Sanki çok eski bir tülbent arasında.
Kurutulmuş kelebekler gibi.

Lütfiye'ye ne oldu?
Bir gece ansızın kayboldu.
Ansızın kaybolmazdı Lütfiye.
Pazarcıdan kaçmış taksiciye,
Taksici satmış tamirciye,
Tamirci dövmüş öldüresiye,
İşkence etmiş işkence üstüne.
Çöp gibiydi Lütfiye, ince mi ince.
Öyle asabiymiş ki o tamirci, Kaybediyormuş kendini çok içince.