Lütfen Şiiri - Tüba Ateş Yıldırım

Bir kez olsun baksan gözlerimin içine,
Anlayabilirsin belki de, seni ne kadar çok sevdiğimi,
Umutla baksak mesela birbirimize,
Aşk başkadır desek, inandırsak kalbimize.

Kirletilmiş, çoktan unutulmuş duygularımıza sahip çıksak,
Ya sen ya da ben ilk adımı atsak, sonsuzluğa,
Geri dönüşü olmayan bir yol da ilerlesek, her şeye rağmen,
Vazgeçsek mesela kederi yaşamaktan, elemi, ızdırabı çekmekten.

Uzatıp ellerimizi, sunalım kalbimizi,
Bir süre konuşmayalım, gözlerimiz açık olsun,
Sessizliğin için de bekleyelim, kaybettiğimiz sevgiliyi,
Olur ya sevebiliriz, belki de eskisi gibi birbirimizi.

Dilimiz lal olsun biran, hislerimizi hissettiklerimizi yaşayalım,
Vakit bulamayalım, kaybetmeyelim içimizdeki seni ve beni,
Öğretelim kırılan kalbimize tamir edip onarmayı,
Eziyet etmeyelim şu çarpan kalbimize.

Unutma ki ben de ölümü tadacak, tadına varıp yok olacağım,
Sen de öyle, ölüm kaçınılmaz bir son olsa gerek,
Bizim sevgimiz de, kaçınılmaz olsun istiyorum,
Ancak ölünce bitmiş olsun.

Tekrarın da, yaşatıp yaşatmamak ikimize kalsın,
Öylesine güzel kılalım ki aşkımızı,
Biz bitmiş olsak da, o yeniden başlamayı başarabilsin,
Artık biz değil, aşkımız konuşsun, ikimizin yerine.

Bırakalım da o kararını versin, birbirimizi ne kadar çok sevdiğimize,
Bir kez daha acı çekmeyelim, her ikimiz de,
Yaşamak için, lütfen demeyi öğrenelim,
Lütfen birbirimizi ölümüne sevelim, lütfen!