Luna Sera Şiiri - Metin Kirazlı

Luna Sera… siyah bir hüzünle
Gözlerin dönerken eski bir zamana
Bilirim, sevmezsin sarı gülleri
Kırık bir cam gibi bakarsın hayata
Ve sustuğunda büyür içimde
Bir şehir yıkılır sessizce
Luna Sera…
Luna Sera, yalnız kadın
Gölgesinde yiten bir ilkbaharsın
Tenin rüzgârda savrulmuş bir dize
Ve seninle başlar her eski masal
Kırılmış harflerle yazılmış gibi
Luna Sera…
Ben seni düşünürüm geceleri
Bir bardak çayın buğusunda
Dudaklarımda adın: yarım kalan bir dua
Aşka benzeyen ama tam da olmayan
Bir şeysin sen
Luna Sera…
Sen bilmezsin,
Bir adam yürür sokaklarında
Her adımı sana çıkar, her çıkmaz sokağında
Seni unutur gibi yapar,
Ama unuttuğu yerden yine başlar
Luna Sera…
Ne yıldızlar haberdar senden
Ne de rüzgâr alır adını
Bir başınasın bu kalabalık şehirde
Ama ben bilirim
Sen hâlâ gülümseyince
İçimde bir şeyler eksilir
Luna Sera…