Luna Rossa Şiiri - Halil İbrahim Yılmazer

Sen !
Luna Rossa,
Kızıl gökyüzünün hüznü bulaşır parmaklarına.
Denize nazır sevinçlere,
Hükm-ü kader çiğ damlaları gözlerimden.
Vapurlar sen kokar,
Ve tuttuğun güllere intihar yaraşır
Çehrenin güzelliğinden.

Bir bakıştır ki taşa döndürür adamı,
Bir bakıştır ki yeri oynatır yerinden.

Sen !
Luna Rossa !
Fütursuz düşlerimin ince nakşı.
İsyansız çığlıklarımın yol arkadaşı.
Tel tel adım dolaşır saçlarının çevriminde.
Adın bırakmaz beni, ayaklarıma dolaşır.

Bir tutam deniz kokusudur ki seni anlatır,
Bir tutam deniz kokusudur ki beni ağlatır.

Sen !
Luna Rossa !
Ne vakit bir bebek gülümsese annesine,
İşte o zaman anlarsın sıcaklığını kalbimin,
Senden ötürü tasalardan azade.

Bir sessiz hapsoluştur gözleri, baktığı diyarlara
Bir sessiz affoluştur gözleri, girilen günahlara.

Sen !
Luna Rossa !
Hükm-ü kader katreler gözlerimden,
Ve tuttuğun güllere intihar yaraşır,
Çehrenin güzelliğinden.