Lügaz Şiiri - Ümit Seyhan

Hüzünlü tutkuları sevdim
Bir gün akşam girdi koynuma
Bir gün gece
Ağlaşmakta
Bir nevi sevişmekti
Renksiz hacimsiz bir dumanken
Çarptığım gerçeğin döşünde
Yavaş yavaş dağılırken öğrendim

Yorgun kitapların taç mısralarında
Nalandır o aradığım naif kelam
Usul erkan bilmeyen nefesim
Artık beni hecelemekten vazgeç
Biliyorum sen de
Benimle isteyerek kalmadın hiç

Unut git
Unutulup git
Yaz güneşi götürüyor gibisin
Avuç avuç
Dağ başında açan kardelenlere

Duymuyor musun?
Karanlık mahzenlerde
Kadeh kaldırıyor fareler
Örümcek ağlarında çırpınan
Kelebeklerin şerefine

Gözlerini toprağa sürmüş kim varsa
Yeşerir biliyorsun
Yeşerir iki taş arasında
Bu lügaz öylesine değildir
Farz et biz hep varmışız
Değmeden kirpikleri birbirine
Bak;
Günün solgun minesine
Bak;
Uzayıp kısalan gölgemize

Ümit Seyhan