Lugar Şiiri - Emre Uslu

Bursa’dan İstanbul’a her yolculuğumda azaldı çocukluğum,
Tam güç başlamıştım savaşa, her yolculuk açtı bir yara,
Otobüs beklerken yitirdim çocukluğumu,
Acılar olgunlaştırdı beni, uzaklaştırdı çocukluktan,
Her yolculuğumu tanımadığım yüzlerle paylaştım.
Aynı yoldu geçtiğim üstünden, gördüklerim farklı,
Her seferinde son olmasını istedim,
Alışmak istedim zorluğa veya mutluluğa,
Her yolculuktu arttıran değerini sevdiklerimin,
Alışmak yalanmış meğer yolculuklara,
Alışılan ölmekmiş her sefer bir daha!

Yalnız geçirdiğim yolculuklarda kaybettim çocukluğumu,
Her yolculuktan sonra ararken bavulumu,
Çantamı kaybetmemeye çalışırken kaybettim,
Şehirlerarası yolculukta çocukluğumu.

Denizin üstüne usul usul damlalar düşüyordu.
Bazıları yağmurdu gökten süzülen, çoğu gözyaşı benden.
Çocukluğuma ağlıyordum, kaybettiğim çocukluğuma,
Ağlıyordum son kez çocukça, çocukluğuma,
Hayalimdeki kıza söylemek için sözler biriktiriyordum aklımda.
Meğer çok geç olacakmış unuttuğumu anlamak o sözleri,
Bilmiyordum o zamanlar onu bulana kadar sözleri de kaybedeceğimi.

“İyi yolculuklar” diliyorlardı muavinler,
Hayallerimi, çocukluğumu çalarken gülen gözlerle bakıyorlardı bana,
Ne yana baksam sen sanıyordum,
Karanlıkta camdan yansıyan yolcuların bakıyordum yüzlerine, seni bulmak için,
Senin için şiirler yazıyordum aklıma,
Bir yandan uykudan kalkmışçasına yüzünü hatırlamaya çalışırken,
Bir yandan şiirlerimi unutuyordum,
Ve seni gördüğümde nasıl sarılacağımı düşünüyordum,
Sen ise gördüğümde aklımı başımdan alıyordun, unutuyordum.

Her otobüse bindiğimde kaybettiğim çocukluğumu arıyordum sessiz,
Belki alan beğenmemiş atmıştır diye çöpleri karıştırıyordum.
En çok bitişini seviyordum yolculuğun,
Hiç sevmediğim halde yolcu oluyordum,
Halbuki ben ne yolu seviyor, ne de destekliyordum,
Sevmediğim halde sana olan özlemimi günlerle ölçüyordum.

Şöförler molalarda sigara diye içiyorlardı ruhumu
Feribotta rüzgara karşı üflüyorlardı dağılsın duman olmuş ruhum diye,
Ay ışığı hızlı kayboluşumu gösteriyordu,
Son nefesten sonra düşünmeden, söndürmeden fırlatıyorlardı denize,
Soğuk bir kasım gecesi kaybettim umudumu,
Çocukluğumu kaybettiğim yerde.

Düşünmemeyi öneriyordu herkes,
Usul usul gözyaşları düşüyordu yüzümden,
Yağmurdu ya da akıp giden.
Ağlıyordum çocukça,
Oysa, çoktandır kaybetmiştim ben,
Çocukluğumu, çocukça çıktığım bir yolculukta.