Lucia Şiiri - Sedat Yaşar 2

Lucia

Gözbebeklerime konan ilk ve son kelebek,
Yeryüzünde ışığa renk veren güzelliğinle gözlerime,
Akan gözyaşımla baharı serdin,
Sevinç ve hasreti sardın kalbime.

Bulutlar ağlarken saçlarımı saran,
Nefesinde kaldı umutlarım.
Dertler deryasında kaybolmuşken büsbütün,
Duygularım hapis, ışığım sönük,
Hayatım anlamsız, amaçsızdı sensiz.

Manolyalar sürdü ellerin avuçlarıma,
Misk kokusu dokundu saçlarıma.
Kucakladın bitkin bedenimi,
Başım dizinde, yorgun ve huzurlu.

Sonra bir gün büyü bozuldu,
Mutluluk ırmağına hüzün karıştı.
Şimdi karanlığın içinde kayboluyorum,
Hasretin buzlarında donup kalıyorum.

Turnaların göçünde bir türkü oldum,
Gökyüzünde savrulan bir gazelim.

Sessizlikte yankılanır adın,
Rüzgarla taşınır uzaklara.

Aşık oldum, derviş oldum,
Mecnun gibi çölde dolandım.

Yapma be Lucia, sen yapma bari,
Leyla gibi bırakma aşkı yarı.

Aşkının narında yanan yüreğime,
Bir damla gözyaşını esirgeme.
Hasret bırakma göz pınarlarını,
Ama yoksun, bir düş misali,
Bir ilham perisi gibi gelip gittin Lucia.

Geride bulduğundan daha kötü bıraktın,
Şimdi senin gökyüzünde dolaşıyorum,
Yolunu kaybetmiş bir hayal misali.
Lucia, gökyüzündeki ışığım Lucia…

Gece parlak bir yıldız görsen, bil ki o benim,
Seni sonsuza dek gözleyen.