"loza'ya Gözyaşı Bahçesi"

Loza,
adını penceremde unutulmuş bir saksı çiçeğinden ödünç aldım.
Çünkü birine bakıp da sevmek,
adını hiç bilmeden öpmektir bazen.

Sen kendinden habersizsin,
kahvaltıda reçelli ekmek ısırırken dünyayı güzelleştiriyorsun.
Ben çayımı demlerken saçlarından bi tutam düş görüyorum ...

Biliyor musun Loza,
sana hiçbir şey söylememek için binlerce şiir yazdım.
Hepsini sigara paketlerinin içine tıkıştırdım,
mürekkep kokan kağıtlar arasında saklanıyorum.
Sana "güzel gözlüm" desem ayıp olur,
çünkü gözlerin hiç ağlamamış gibi bakıyor dünyaya.

Ben seni, pazardan alınmış kırmızı tokalarda seviyorum.
Çocuk kitaplarının arasında kurutulmuş menekşelerde.
Dizlerin yara bere içindeyken,
kim bilir hangi apartmanın önünde lastik atlarken...

Beni hiç tanımadan gideceksin Loza,
çünkü bu dünya,
şairleri babaların yaşındaki adamlara benzetiyor.
Ama ben sana giydirilmemiş bayramlık elbise gibi sevdalandım.
Tıpkı çocukken vitrinde gördüğüm o oyuncak bebek gibi ...
hiç dokunulmamış,
ama geceleri gözlerimi kapatınca
hep benim olan.

Loza,
şimdi pencereye yaslanıp seni seviyorum.
Bunu kimse bilmeyecek.
Sen bile.

Ama olur da büyürsen bir gün,
ve elinde eski bir kitapla hüzünlü kadınları anlamaya başlarsan,
orada bir yerde adını hiç bilmediğin bir adamın
sana hiç okumadığı bir şiiri olacak.

Ben seni hep o sayfada unutacağım,
sen beni hiç hatırlamayacaksın.