Loza Şiiri - Hatem Çetinkaya

Bir şair susar bazen,
sözcükleri çocukluktan kalma bilyeler gibi avcunda saklar.
Kırılmasın diye, dökülmesin diye.

Sen, gözlerin çayır çimen,
ellerin açmamış gonca,
bense ömrümün kırık düğmesiyim...
bir ceketin iç cebinde unutulmuş.

Biliyor musun Loza,
ben seni bir salıncak gıcırtısında seviyorum,
sen bilmeden,
göğe yükseldiğinde saçların rüzgârla oynarken.
Ben seni, ayakkabı bağlarını bağlayamadığın o ilk yaşta seviyorum,
kimsenin aşk demeye cesaret edemeyeceği bir sessizlikte.

Sesin, çocukluğumun kırık oyuncaklarından çıkıyor,
tahtadan atlar, paslı ziller ,
bir eski zamandı sanki gözlerin,
bilmiyorsun.

Nasıl söylenir Loza?
Sana baktıkça gençleşiyorum ben,
ama içimdeki ses,
sana sarılmaya kalksam kemiklerimin çıtırtısından korkuyor.

Ben seni seviyorum,
itiraf edemeyecek kadar eski bir dille,
belki de hiç kimsenin öğrenemeyeceği bir lügatle.

Sen yürüyüp gideceksin Loza,
ayakkabıların çamurlu, cebinde yitip giden yıllarım...
Bense bir şiir gibi asılı kalacağım paltomun astarında,
senin hiç okumadığın o sayfada.