Lösemi Şiiri - Mustafa Doğan Kuzgun

Bu gece ışığı söndürme anne
Nasılsa sabah olmayacak
Seni melekler gibi uyurken
En saf halini seyretmek istiyorum.

Sakın kızma pencereyi açtığıma
Sevmediğin sigara dumanı rahatsız etmesin
Biliyorum, istemiyorsun şu mereti içmemi
Ama son sigaram söz veriyorum.

Belki mutlu rüyalar görüyorsun
Belki de oğlunun mürvetini
Üzülme anne
Kaderin önüne geçilmiyor.

Ben de isterdim yarını yarını görmeyi
Sana en güzel torunlar vermeyi
Olmadı boş ver artık
Son saatlerimi seninle yaşayayım.

Uyuyor musun, yoksa ağlıyor musun?
Hani sen güçlüydün, hiç ağlamayacaktın?
Dayanamıyorsun farkındayım.
Evlat, can, herşey...

Ama senin yaşayacağın
Koca bir hayat var
Milyonlarca evlat yetiştirebilirsin
Benim gibi, daha iyi, daha sağlıklı...

Hissedebiliyormusun? ilk kuşlar sabahı müjdeliyor
Birazdan ilk kuşlar havalanacak, son yıldızda sönecek
Güneş yavaş yavaş doğacak
Ve yarın olacak.

Biliyor musun?
Yarın 19 Mayıs Gençlik Bayramı
Senin gibi anaların yetiştirdiği
Milyonlarca genç bayram yapacak.

Sen üzülmemelisin; bir evlat gider, bini gelir.
Bana söz ver anne:
Gelecek yıl 19 Mayıs'ı senin evlatların kutlayacak,
Ay-Yıldız'ı onlar dalgalandıracak.

Beni pencereye yaklaştır anne; güneşi son kez daha göreyim,
Sabah rüzgarı saçımı son kez okşasın,
İlk kuşların cıvıltısını son kez duyayım,
Ve geride bıraktıklarıma son kez bakayım.

Duyuyor musun?
Dinle! Bu, sabahın ilk ezanı.
Nekadar da huzur verici öyle değil mi?
İçimden ağlamak geliyor saatlerce...

Geçen gün doktordan geldiğimde
Hastalığımı sormuştun da söyleyememiştim,
Üzülmemen için, yalandan halsizlik demiştim.
Ama bu zamandan sonra yalanın bir gereği yok.

Hani bir doktor vardı ya!
Tedavi olmak için yurt dışına gitmişti,
Oktar Babunaydı ismi.
Evet anne maalesef lösemi...

18 Mayıs 2000