Loş Işık Şiiri - Hüseyin Turhal

Odamın duvarı gölgeye battı,
Bir loş ışık düşer penceremden.
Gönlümü bin derde, kedere attı,
Bir ümit beklerim son hecemden.

Yarım kalmış mektup masada durur,
O ışığın altında okunmaz yazı.
Sanki bir sırrı var içimde kurur,
Neşe de unuttu kalbimin sazı.

Ne mum gibi parlak ne de ay ışığı,
Sadece bir hüzün yayar etrafa.
Kaybolmuş aşkımın sanki eşiği,
Umutsuz bekleyiş sığmaz kitaba.

Bazen bir hayalin ansızın gelir,
O loş ışıkta yüzün belirir gibi.
Hasretin bağrımı derinden deler,
Karanlıkta kalan bir şehir gibi.

Aşık Turhal der ki: Ey sevgili yar,
Bu loş ışıkta da seni anarım.
Gel ki, güneş doğsun, bitsin bu efkar,
Sensiz geçen her an, bak, ben yanarım.