Lorya Şiiri - Nadir Şener Hatunoğlu

Habersiz sevdiysem seni Lorya,
Suçlu ben değilim.
Orman kuytularına tetik
bir çevikliğim vardı.
Kahrolurdu bende en usta avcıler.
Fakat birgün
Sen çıktın karşıma, ansızın;
En kuytu yaşiline teslim oldum
gözlerinde ormanın.

Tutsaklığımla başladı
kendimi yitirmişliğim;
Ellerim, ayaklarım nerdeydi, unuttum.
Uzat uzat ellerini de n'olur,
Beni bana buldur, Lorya.

Biz şimdi bir yumak ipliğin,
Dolaşık telleri gibiyiz.
Yine de gönlüm
Sana paralel düşer Lorya.
Bu dünyada gözyaşım oldun ya,
Ölünce de
Mezar taşım olacaksın;
belli bu LORYA!