Lorin (IV) Şiiri - Mesut Doğan

‘’Aşk’a ve Kavm’e’’

simsiyah giymiş gelinler, kuşlar simsiyah,
gerdeğe girecek nazlı bebeler.
say ki;
ilk deprem, ilk fırtına
ilk keder.
bir şair lorin’imi yazıp intihar eder
her gözyaşı kurşun şimdi,
her sevgili bir sitem.

bir sadaka der dilenci,
hayatı okşar.
lorin’imden habersiz, bu şiir
beni yakar.

kim bilir ne yalanlar söyledim lorin’im
bir köprü kadar sessiz,
bir köprü kadar yalnız.
ahh sonunda
yelkenleri uçuracak rüzgara verdim nefesi

ezberlediğim tüm yolları yitirdim
yine bir şiir böldü nazlı uykumu
lorin’imi emziriyor bir fahişe memesi
bense;
esrik bir yan arıyorum,
zemheri soğuğunda.
düşümde müjdeliyor tanrı insanı
kavmimin kadını ölüme zılgıt çekiyor.

kusmuksun ey yaşam,
artık atıksın
lorin’im uyurken sen sus diyorum
bir şehir intihar ediyor,
sessiz sedasız.
çewlik’te bir genç talihsizce ölüyor.
şiir yazıyor bu gece,
uslanmaz şair.
cudi’nin eteklerinden bir ruh uçarken,
meram’dan mevlana;
sevgilim diyor.
en güzel yerinden vuruyorum hayatı
geceyle sevişmek için
merhamet oluyorum.

lorin ölü mü doğuyor,
bir anneden.
sende bir çılgınlık sende bir matem
sigara dumanı kavuruyor aklımı
bir yargıç kararına gözyaşı karışıyor
elindeki fotoğrafı okşuyorken züleyha
ibrahim düşünde ahh kavmim diyor

ey benim en küskün yanım
ey beni ben eden sessiz sevgilim
ayrılığın dua olur dilime
bir kuş, bir böcek secdeye durur

tanrım de, ey incili boncuk,
lorin’imi hangi dinde yitirdim.
unuttum ezberimdeki dilimi
hüzün var bu gece,
şehir intihar.

bir yolcu tanrıya mı sövüyor.
lorin,
lorin diyor eli titrek dilenci,
cezbe düşmüş,
aşkı için yas tutuyor tinerci.
türküler söylüyor âmâ,
ahhh şaşkın.
tarihin kıyısında rençber aziz yatıyor