Loklama-Lokum-Lokma Şiiri - Gülhan Özkara

Anneannelerimizin et haşlamasına
Verdiği isim loklama
Önce aldırış etmedim
Anneannem öyle söylüyor işte
Ne kaba bir kelime falan derken
Züppelik bu ya
Seneler akıp geçti
Bir sözlük gibi eski kelimeleri
Dilinde döndüren bu kadın
Çoktan dünyasını değişip gitti
Bir gün aklıma geldi
Dedim bu lok kökünün
Hakiki bir manası olmasın sakın
Lokum ve lokma imdadıma yetişti
Bunlar aynı kök
Loklama, lokum, lokma
Niye başka birşey değil kardeşim
Çatma, çitme, yonma vs. değil de
Lokma
Bal gibi lok'tan geliyor işte
Bir ağız istiabında olan
Yumuşak ve yenilebilir evsafta demek
Daha bir de lök var
Lök gibi oturdu derler hani
Bir de lökürdük var
Kaba, şişman, ağır anlamına
Bir de ditmik var
Bütün kanatlıların
Kekmek ve ayak marifeti ile
Koparabildiği en küçük parçanın adı
Bir kartal avına çöküp de yerken
Bir koparımlık miktarın adı
Ditmik
Çotmuk gibi hani
Ağacın birleşme yerinin adı dal ile
Çatmık iken çotmuk olmuş
Dil nasıl kolay söylerse öyle söylenir
Türk dilinin en belli karakteri bu
Arif Nihat Asya'nın dediği gibi
Sangaryos'u Sakarya yapan
İkonyumu Konya yapan
Dosdoğru bir söyleniş üzere de
Süregelebilir kelimeler
Kozan dağlarında bir yere vardık
Dağın içinde bir hurmalık
Lokman'ın evi diyorlar oraya
Her yerinden sular seller akıyor
Bir nine karşıladı bizi
Dedik "Teyze, bura nere? "
"Suçatı, oğlum" dedi
Bütün sular orada birleşiyormuş
Su çotu demiyor bak
"Su çatı"
Türkler zeki ve kibar adamlardır
Ama kısa yolu severler
İbadet bir ömür
Şehitlik bir an
Türk Milleti Şehâdete taliptir
Kısa sürer de ondan
Çat kelimesine sonradan
Bir de peyik denmiş
Hangi dilden bilmiyorum
Girmiş dile
Oturmuş bir anlam kazanmış
Birçok yaşlı kocaana
Bir atasözü söylerdi
Şimdi çoktan öldü gitti
O söz kaldı
Oğlum dermiş
Birgün gelecek
"Ne kadınlarda peyik kalacak
Ne erkeklerde bıyık"
Peyik, külotun çatı demekmiş
Tam da o sözü edilen günlerin
Ortasındayız şimdi
2015