Lodosun Yağmur Gözü Şiiri - Suna Doğanay

Kara bir at gibi nallarını vura vura
Takmış koluna sürüklüyor lodos.
Aldatıp okşayan ılık nefesiyle
Bir ölü yaprağı taşır gibi çatıları
Tek tük aşkları da terkisinde götürüyor.

Elleri ceviz boyalı, ağzı dut karası çocuklar
Diri diri gömülmüş, denizi yutuyorlar.
Yargı zamanı diyor kazayağı bir göz.
Hani başvurulacak kapı, nerede o makam?
Günah keçisi aranıyor inceden yergilerle.

Hangi yönü göstersin pusula?
Işığını yitirmiş bir mavi örtü altında
Gecenin sesi sularla yarışıyor.
Dilinde ölüm türküsü lodosun
Herkes kendi gölgesinden kaçıyor.

Adım başı balçık, adım başı enkaz
Hortum yemiş gibi bu yaz
Bahara doymamış dev binalarla
Ölüler, ölüme aday susuşlar
İniltisi dar ağaçlarla kol kola

Yokluğunu yağmur duasında aradığımız
Su… Kimi dost, kimi düşman
Deresiyle, gölüyle, denizi beslerken
Yepyeni öykülerle dolduruyor kesesini.
Boşalmış zincirinden, meydanda cirit atıyor.

Bir çağ ki yaşanılan, hastalıklı gidiş oldu içimizde.
Bir gülün gülüşünü, bir dalın salınışını
Miras diye bırakamadık torunlara ne fayda!
Bu nasıl umarsızlık, bu nasıl kaygı şimdi?
Deve adımlarıyla birlik olup lodosun,
İsimsiz tuzaklar örüyorlar geleceğimize.