Lobotomi Şiiri - Muhammed Leyla

alsınlar beynimi, kessinler beni,
başımda esmekte kavak yelleri,
gördüğün masmavi bu deniz benim,
yumrulu bir cümle gibi tam genizdeyim.

beni sevsen ne yazar, fahişe kadın,
sen beni unuttun, ben hiç tanımadım,
belki bir gün gözlerimde hissederim gözyaşlarını,
ben bir şair değilim ve özlemedim yazmayı.

aklımda dönüp dolaşan, bana fransız lobotomi,
sekiz milyar insan var, yaşıyorlar robot gibi,
ne kadar hüzünlüydü yazmak seni,
tavandaki bir tümseğe asmak beni.

yazmak değil yaptığım, buna kaçmak denir,
yalan söylemek yine, yine kanmak sevip,
ne kadar hüzünlüydü yazmak seni...
tavandaki bir tümseğe asmak beni...

kafamda babil asmaları, teyzemin bağı,
fikirlerim onu örten sinirli kum dağı,
ve böylesi yaşantının belki yok sonu,
ağlamam senin için belki çok komik.

umrumda mı sanıyorsun kimin ne yaptığı?
kimin kimi sevdiği, ve kime taptığı,
söylesene ben bu çöplük hayatı sence ne yapayım?
kalabalığın ortasında dımdızlak kaldım.

ne kadar hüzünlüydü asmak beni,
kafamdaki bir tümseğe yazmak seni,
ben inandım sana, ahmak gibi,
buna kanmak değil, kadın, yanmak denir...