LiSaN-ı HaL Şiiri - Osman Şener

Sen kitabı okursun;
Ben güneşi toprağı.
Sen manayı dokursun;
Ben çiçeği yaprağı.

Sen ya ibretle bakar
Yahut gaflet edersin
Bazen doğrayıp yakar;
Bazen meyvemi yersin

Ben ki seni bilirim
Önünde eğilirim
Gülüveresin diye
Sana, gülü veririm

Senin tenin benimle
Benim tenim seninle
Sen seçersin Rabbini
Benimse ne haddime

Gün gelir şah mat olur
Dertlerin kat kat olur
Sevdiklerin laf eder
Sözleri tokat olur

Sana acır ol Mâbut
Azrail’e der: Uyut
Seni dosta götürür
Bencileyin bir tabut

Gökleredir nazarım
Kalem olur yazarım
Ortada koymam seni
Mezarını kazarım

Dikerler başucuna
Başının sorgucuna
Fısıldaşıp dururken
Bir gün kopar curcuna

Sana bağlıdır konum
Gittiğin yerdir sonum
Ya uçmakta tûbâyım
Ya Tamu’da odunum

Sensin benim baş tacım
Himmetine muhtacım
Emrine vermiş Rabbim
Her derdine ilacım

Biz insana yaveriz
Evvahi’yi severiz
Süsüyüz şu cihanın
Biz nebat u şeceriz