Lisan-ı Aşk Şiiri - Şahin Caner Aktaş

Ey canı candan öte gök tenli latif kadın!
Ey bana Nazlı gelen, nazdan nazarca adın.
Zuhur-ı aşka düştüm sinemi benden aldın,
Aç kalbini beni dinle şimdi sana bu lafzım!

Hangi yazarlara, hangi şairlere sorayım?
Sana hangi şarkıyla, hangi şiirle varayım?
Sinemin sesini kulaklarına fısıldayacak bir lügat var mı?
Ben sana sevdamı nasıl anlatayım?

Lisanı-Aşk'ı bilmek şarttır artık zannımca.
Başka türlü konuşulmaz zat-ı alin karşında.
Çehren fisun, gözler bitap sana ne zaman baksa,
Bir tebessüm bin dert yıkar vecihine konduğunda.

Öyle güzel gülünür mü zira bahar geliyor.
Zaman mekan bükülüyor sanki boyut kayıyor.
Bu alemde var oluşun algılara sığmıyor,
Gerçekliğe şerh düşüyor akıl şaşıp kalıyor.

Karadeniz mi mürşidi o saçların, yoksa okyanuslar mı?
Mariana mı gözlerinin klavuzu yoksa uzay mı?
Kaybolmamak mümkün mü göz bebeklerinde?
Ben ne sevap işledim, de çıkıp geldin Sümeyye?

Bin yıllık aşkım nasıl karşılık buldu?
Böyle lütfa nail olmak nasıl da nasip oldu?
Allah beni çok sevmiş ki seni bana yar etmiş,
Hayatıma güneş doğdu karanlıklar son buldu.

Gergin uykular... Kör geceler...

Dünde kaldı tarih oldu hepsi artık son buldu .
Kardan aydınlık sendin çıktın geldin can dostu
Yağmur yağmur yağdı renkler toprak şimdi can buldu
Doğru söylemişti şair ot, ciçekler hoş koktu.

Otlar, çicekler, hepside bahaneler
Cennet kokun ulaşınca esrik olur bu Caner
Sevmeseydim incinirdi sevgi bana küserdi,
Seni sevmek benim için mukadder ki mukadder.