Lisan Şiiri - Muzaffer Öztaş

kamber amberi göstermeden
alim arif olmuş bilmeden
korosuna alınca kalemi kırpan
sözsüz geçemez çölden kervan...
anlamak manasına dokununca biri
yakarlar bedeni hiç acımadan diri,
şakasına ahmakça silah sıkıldığında
anlamalıydı gitmeli,hiç durmadan geri...
saklanır arşa ser,yürek cihana sığmaz
bilmesinde önem yoktur,sağırdır duymaz
insan dediğim,esfele safilinde bulunmaz
zaferse söylediği,şarkı fısıldamaz...
melodisi yüksekse,suç değil tenlerindir
dümeni kırıp yükselince sefa,
ahmaklıkla ilerleyen insan değildir...
söz ağırdır,taşırır deryaları
cihanda bir deprem olur
yıkar tüm her yeri...
yunus boşuna bağırmışta bilmemişim
söz kesmiş başı görememişim...
kelimeler birleşir yüreğe sığmaz
harf harf olur cesed toprakta durmaz
anlamak gayretinde durmakta iken lisan
kimse bir kaç haykırışa inanmaz...
düş üzerine basılınca kayar yıldızlar
dilek dileme ahmaklığında yıkılırlar
sanıklar mahkumiyet sandalyesinde durunca
yargılayanı suçlu sayarlar...