Lirik Metinler Çıkmazı Şiiri - Burçak Durak

Kendine baş eğmeli insan. En çok kendi direnişinden kaçmalı ki belki o zaman dirilir içimizdeki ölü kelebekler. Belki o zaman mezar kazıcısı ıslak bir insan olmaktan kurtulur. Geceleri cinayet işleyip, sabaha karşı gömü işini yapan ıslak mezar kazıcıları olmaktan kurtulmak, kuyuda iğne aramak mı? Hepsi aynı kapının ardındaki karanlık mı yoksa? Bu kadar ayrılık, bu kadar hissizlik onca karanlığın için de kendine nasıl bir yol çizebilir ki?

Çizgiler eğik, çizgiler tanrı kokar… Tanrı olmayanı yaratır biliyorum, evet biliyorum bunu. Ama şairler de öyledir. Şairin kitabı adresidir, ya tanrının adresi? Lirik metinler bunlar. Fakat yazanı, kendisi…
Yaşananlar, yazanın bir kurgusu. Kirleri kabaran bir orospunun, bir tutam namus için duası gibi…

Bir el gerek belki, sıcak olması yeterli. Yumuşak olması gerekemez. Eli kavrasın hissettirsin yeter. Altı üstü bir el işte, çamurdan ağırlaşmış vücutları arındıracak bir el...

Ayakkabılarımdan birini kaybettim…
Sinirleniyorum…

O kadar yıl, aydınlık içinde ne yapmışım hiç bilmiyorum. Karanlık, insanı bu denli kendine çekerken üstelik. Nedir bu karanlık, aydınlığı tam tanımlayamamışken üstelik?

Ya anlamı, bir yerden başka bir yere giderken bırakılan küçük eşyalardan farksızsa ve bunu görebilmek için karanlığın aralığından sızmak gerekiyorsa gerçeklere!

Biliyorum bazen tekrar bulabilmek için gitmek gerekir. Peki, gidemeyecek olanlar ne yapsın? Ayak bilekleri çok öncesinden bir önlem olarak kesilmiş olanlar?

Ayakkabımın teki hala yok… // Burçak DURAK