Linç Şiiri - Osman Demircan

Zaman aynı rakım aynı bu gökkubbe altında
Bir çığlık büyür dal gibi orman uğultusunda
Ağaçlar üşümüş gibi durur rüzgarlı havalarda
Çakallar ay ışığında namlunun ucunda uyur

Bir orman kuytusunda söğütler sulara vurur
Yaban atlar dörtnala koşar parlak gecelerde
Ayrık otlar her an linç edilmenin korkusuyla
Tüyleri diken diken olmuş topraklarda büyür

Vurun öldürün beni ayrık bir otum toprakta
Ayaklar altına alın beni umuda koşan atlarla
Ben yeryüzü dikenliğinde hep kan gördüm
Gülüm deme bana elinizle bu hale düştüm