Linç Şiiri - Muhammet Üresin

Gidesim var çok uzaklara niye durayım ki beni buralarda tutan bir şey mi var sanki sen yoksan
Öpesim var yine o aşk kokan dudaklarından kana kana ne olurdu sanki şimdi burada olsan
Zaten hep sonradan bulur beni o pişmanlıklar durur karşımda çekip vurur canımın tam ortasından
Daha ben anlamadan ne olup bittiğini ne ara gittiğini hesap sorar anılar hiç durmadan

Eğilir başım düşer gardım yığılır kalırım o an dört duvar üstüme çöker geceler hep kör zindan
Anılır adın geçer lafın salınır yokluğun karşımda vay anam bir görsen o ne heybet o ne endam

Ne direnecek gücüm kaldı sensizliğe ne dön diyecek yüzüm sana ama duramam da bu şehirde
Çiğnenecek gurur mu kaldı bende bir sözünle serilir varlığım önüne gel hüküm sür yine bende
Edilecek küfür mü kaldı kendime sövdüm saydım fütursuzca her gece bin kere gelmişe geçmişe
Linç edecek zavallı kalbimi o anılar pusuda bekliyorlar şehrin her sokağı her köşesinde