Lina - Gitme Şiiri - Fırat Yetiş

Lina!
Dingin yüreğimin vaveylası,
Soğuk duvarımın güneşe bakan yüzü;
Nasırlı ellerimin narin; ipek örtüsü.
Tut ellerimden; Öyle bir tut ki !
Kırılsın utangaçlığımın müzmin kilidi.
Parmaklarının çatalından aksın Eylül’ün son sıcakları.
Öyle bir aksın ki !
Dağılsın üzerime s’inmiş hasretinin cemresi

Gözlerimden sarkan kasvetli hüzün oturur ;
fecri yitik gecenin eteklerine.
Kaç zamandır sana sarılamayan;
ürperen üşümeler var bedenimde.
Kirpiklerimin dibi sancır Lina ;
n’olur sevdamızın Işık’larını karartma.
Gitme!
Ki her gidiş , bir’az ihanet taşır;
Geride kalanın düşüncelerinde.
Adını düşürme yüreğimden yerlere.
Sana her seslendiğim de;
Gök gürlesin; göğün bağrı yarılsın .
Ki yeminle çok korkuyorum gök gürültüsünden;
Ama sen yine de gitme.

Gel kıymık kıymık bat canıma.
Susarak k’araladığım harflerden,
cümleler dolusu uzun uzun konuşarak dokunayım Yüreğine.
Omuzladığım bütün mavilikleri dökeyim kaşlarının k’arasına.
İzin ver Lina;
Esmer tenli çocukların,
bu topraklara yaktığı Şiirler ve ağıtlarla;
Alayım kederlenmene sebep, içine akan sessiz çığlıklarını.

Gitme Lina! Gidersen?
İpek yolunda bir bir atlar ölür.
Dicle yerini yatağını şaşırır.
Fırat tersine akar.
Gidersen?
Toprak başak vermez tohuma!
Bolluk Bereket, bir daha tükenir Kenan diyarında.
Yağmur duasına açılan avuçlara kan dolar!
Gidersen?
Ziyaret ağaçlarına asılan çaputlar dileklerinden solar.
Bütün kuyular birer Yusuf saklar ;
Züleyha’nın haline ağlar.
Mezopotamya, barındırdığı uygarlıkları inkar eder.

Ve Gidersen Lina’m!
Aza kanaat eden şükrüm dudak kıvrımlarım da vurulur.
Bir günahkar misali;
Surların taşları yüreğimi recme durur.
Suya yakamoz,
Ateşe köz olur ;
Gidişin öncesi sana son bakışlarım.
İsyanımda boğulur sessizliğim.
Ağız dolusu küfürler savurur en vakur hallerim.
Kırılır kalemim.
hükmü verilir sevdamın.
Dar ağaçları kurulur !
Ölüm üç vakte ilmeğini geçirir yılgın ve yorgun umutlarımdan.
Gitme Lina, gitme canım yarısı!
Ayrılık asır gibi uzun;
Kavuşmak , yüzünde ki tebessüm kadar tarifsiz ve kısa.